Eshtë e pamundur për shpirtrat pa dashuri të ngrihen në horizontin e përsosjes njerëzore. Edhe po të jetojnë për qindra vjet, ata nuk do të mund të përparojnë në rrugën e përsosjes. Ata të cilët janë privuar nga dashuria si dhe janë ngatërruar në rrjetën e egoizmit, janë të paaftë të dashurojnë njeri tjetër veç vetes dhe vdesin pa e ditur që dashuria është ngulitur thellësisht në shumë qenie të ekzistencës.

Një fëmijë është pritur me dashuri kur ka lindur dhe rritet në një atmosferë të ngrohtë të mbushur me dhembshuri, shpirtrat e dashur. Edhe nëse fëmija mund të mos gëzojë të njëjtën dashuri në të njëjtën masë në fazën e fundit të jetës së vet, gjithmonë do të ketë mall për dashurinë dhe do ta kërkojë ngado në jetën e vet.

Eshtë shenjë e dashurisë pamja e diellit. Uji avullon, ngjitet lart drejt lindjes së këtyre shenjave dhe, pasi është kondensuar në lartësi të mëdha, bulëzat bien plot gaz mbi tokë në krahët e dashurisë.

Atëherë, mijëra lule çelin përmes dashurisë duke dhuruar buzëqeshje rreth tyre. Pikat e vesës lënë një shkëlqimin të mbushur plot me dashuri dhe vezullojnë me dëfrim. Delet dhe qengjat blegërijnë dhe lodrojnë përreth me dashuri, zogjtë cicërojnë me dashuri dhe në refren për dashurinë.

Çdo qenie merr pjesë në një orkestër të madhe me dashuri në univers, me simfoninë e veçantë të tij dhe provon të vërtetojë, me vullnet të lirë ose për shkak të gatishmërisë, një aspekt të dashurisë së thellë që ka gjetur në ekzistencë.

Dashuria është rrënjosur shumë thellë në qeniet njerëzore, aq sa shumë njerëz lënë shtëpitë e tyre për hir të saj, shumë familje janë rrënuar dhe në çdo qoshe një Mexhnun rënkon me dashuri e me përmallim për Lejlanë e tij.^[1] Sa për ata të cilët nuk janë të aftë të zbulojnë dashurinë e natyrshme në qenien e tyre, e vështrojnë një manifestim të tillë të dashurisë si çmenduri!

Altruizmi është një ndjenjë e lartë njerëzore dhe burimi i tij është dashuria. Ai që ka një pjesë të madhe në këtë dashuri, është një hero i madh i njerëzimit. Njerëz të tillë janë të aftë të çrrënjosin çdo ndjenjë urrejtjeje dhe smire në veten e tyre. Heronj të tillë të dashurisë vazhdojnë të jetojnë edhe pas vdekjes së tyre. Këta shpirtra të lartë, të cilët për çdo ditë ndezin një zjarr të ri të dashurisë në botën e tyre të brendshme dhe i bëjnë zemrat e tyre burim dashurie dhe altruizmi, janë të mirëpritur dhe të dashur për njerëzit, janë të privilegjuar në jetën e amshuar prej Gjykuesit Suprem. Vdekja nuk është e njëjtë në Ditën e Gjykimit, kurse ata do të jenë në gjendje të lajnë gjurmët e tyre.

Një nënë që ka dhënë jetën për hir të fëmijës së saj, është një heroinë e dhembshurisë. Individët që ia kushtojnë jetën e tyre lumturisë për të tjerët, janë quajtur "heronj të devotshmërisë," por ata të cilët jetojnë dhe vdesin për të gjithë njerëzimin, janë përkujtuar si monumente të pavdekësisë që meritojnë të jenë fronëzuar në zemrat e njerëzimit. Në duart e këtyre heronjve, dashuria bëhet një eliksir magjik që kapërcen çdo pengesë dhe një çelës që hap çdo portë. Atyre që zotërojnë një eliksir dhe çelës të tillë, do t'u hapen herët ose vonë dyert në çdo pjesë të botës për të përhapur aromën e paqes ngado duke tundur "temjanicën" e dashurisë në duart e tyre.

Rruga më e drejtë për të shkuar në zemrat e njerëzve është rruga e dashurisë, rruga e profetëve. Ata që e kanë ndjekur atë rrugë rrallëherë janë kthyer duarbosh, edhe po të jenë kthyer prej një pakice, ata janë mirëpritur prej mijërave. Kur janë mirëpritur përmes dashurisë, asgjë nuk ka mundur t'i ndalojë ata të përmbushin dëshirën e fundit, pëlqimin e Zotit.

Sa të lumtur dhe të begatuar janë ata të cilët ndjekin drejtimin e dashurisë. Sa fatkeqë, në anën tjetër, ata që e kanë shpënë jetën e tyre "shurdhmemece" pa ditur gjë për dashurinë e bashkëlindur thellë në shpirtrat e tyre!

O Zot, o ti më i Lavdëruari! Sot kur urrejtja dhe smira kanë errësuar gjithçka, ne gjejmë shpëtim në dashurinë Tënde të pafund dhe lutemi në derën Tënde së pari që Ti të mbushësh zemrat e mëkatarëve, robve të Tu të pamëshirshëm, me dashuri dhe ndjenja njerëzore!

Kurse dashuria është mbret që mbretëron në zemrat tona jo duke shkaktuar përleshje dhe viktima. Gjuha dhe buzët, sytë dhe veshët kanë vetëm një vlerësim për sa kohë mbajnë flamurin e dashurisë, ende dashuria është vetëm e çmueshme në vete dhe për vete. Zemra, pavioni i dashurisë, është shumë e vyer për atë që mban brenda. Kështjellat mund të mposhten pa gjakderdhje por thjesht duke valëvitur flamujt e dashurisë në ballë të tyre. Mbretërit bëhen ushtarë të dhembshurisë kur mposhten prej ushtarëve të dashurisë.

Ne jemi rritur në një atmosferë ku ngadhnjimi i dashurisë është në sytë tanë dhe, në zemrat tona kumbon gjëmimi i daulleve të dashurisë. Zemrat tona rrahin me gjallëri kur shohin të valëvitet flamurin e dashurisë. Ne jemi ndërthurur me dashuri që jeta jonë të bëhet krejtësisht e varur nga dashuria dhe ne i dedikojmë shpirtrat tanë për të. Kur jetojmë, ne jetojmë me dashuri, kur vdesim, ne vdesim me dashuri. Në çdo frymëmarrje, ne e ndjejmë dashurinë me gjithë ekzistencën tonë. Ajo është zjarri ynë ngrohës në të ftohtë dhe oazi ynë freskues kur është nxehtë.

Në këtë botë të tejpërdhosur, ku e keqja është kudo, nëse ka diçka që ka qenë lënë e paprekur dhe e pastër, kjo është dashuria. Midis të gjitha stolive të venitura të kësaj jete, nëse është një bukuri që ka ruajtur shkëlqimin dhe magjinë pa u fishkur, kjo është gjithashtu dashuria. Asgjë më të vërtetë dhe të qëndrueshme se dashuria nuk ka në çdo komb ose shoqëri të kësaj bote. Kudo ku është dëgjuar zëri i dashurisë, i butë dhe i ëmbël si një ninullë, të gjithë zërat e tjerë, të gjithë instrumentet, kanë heshtur dhe të gjithë të bashkuar kanë soditur në qetësi me përqëndrimin e tyre melodik.

Krijesa është rezultat i ndezjes së fitilit të qiriut të dashurisë, qiri për “qeniet që kuptojnë dhe shikojnë.” Nëse Zoti nuk e bën krijesën të dashur, nuk do të ketë as hënë, as diell, as yje. Qiellore janë të gjitha poezitë e dashurisë, kurse toka rimon me to. Në natyrë, goditja e rëndë e dashurisë është ndjenjë dhe, në marrëdhëniet midis njerëzve, mund të shihet duke u valëvitur flamuri i dashurisë. Në shoqëri, nëse është një pëshpëritje që përmban vlera, është dashuria, dhe përsëri vlera e dashurisë është mbështetur në vetë atë. Pesha e dashurisë është më e madhe edhe nëse kundërpesha është ar i kulluar, sepse dashuria peshon më rëndë se ari. Ari dhe argjendi mund ta humbin vlerën e tyre në tregje dhe vende të ndryshme, por dyert e dashurisë janë të mbyllura për çdo lloj pesimizmi dhe asgjë nuk mund të ndryshojë harmoninë dhe qëndrueshmërinë e saj. Deri në këtë moment të vërtetë, vetëm ata që janë zhytur në urrejtje, zemërim dhe armiqësi, planifikojnë të rezistojnë dhe të luftojnë kundër dashurisë. Për ironi, i vetmi mjekim që do t'i qetësonte këta shpirtra mizorë, është dashuria. Përtej efekteve, në tokësorët e dashuruar janë të tjera probleme që vetëm çelësat mistikë të dashurisë mund t'i zgjidhin. Eshtë e pamundur që çdo vlerë në këtë botë të mund të kalojë ose të konkurrojë njëlloj me dashurinë. Kartat e arit, argjendit, parave, ose të çdo sendi tjetër me vlerë, janë pothuajse gjithmonë të mposhtura në këtë maratonë prej adhuruesve të dashurisë dhe vetë dashurisë. Kur dita vjen me gjithë shkëlqimin e saj, stili madhështor i jetës së pronarëve të pasurive materiale është shuar, arkat e tyre janë bosh, zjarri i tyre është shuar, kurse qiriu i dashurisë vazhdon të digjet për të ndriçuar dhe për ta përhapur atë në zemrat dhe shpirtrat tanë.

Ata njerëz fatbardhë që janë gjunjëzuar në ballë të altarit të dashurisë dhe që jetën ia kanë kushtuar përhapjes së saj, nuk kanë lënë edhe një hapësirë të vogël në fjalorin e tyre për fjalë të tilla si urrejtje, mëri, komplot ose zemërim, dhe, po ashtu, nëse mendimet vënë vërtet në rrezik jetën e tyre, ata kurrë nuk janë mbushur me zemërim. Kokulur dhe të përvuajtur, të mbushur me dashuri, ata kurrë nuk kanë përshëndetur gjë tjetër veç saj. Kur ata lartësohen, ndjenja e urrejtjes kërkon të gjejë një strehë ku të fshihet, mëria bëhet ziliqare, zmbrapsur prej goditjeve, dorëzuar prej dashurisë.

E vetmja magji, e vetmja formulë që mund të shkatërrojë kurthet e satanait, është dashuria. Lajmëtarët dhe profetët, zjarrfikësit e zjarrit të urrejtjes dhe xhelozisë ndezur prej faraonëve, Nemrodit dhe mbretërve të tjerë tiranë, nuk përdorën gjë tjetër veç dashurisë. Shenjtorët kanë provuar të mbledhin së bashku shpirtrat rebelë dhe të padisiplinuar, përhapur kudo si fletë të palidhura, ata kanë shfrytëzuar dashurinë për të inicuar sjellje njerëzore te të tjerët. Forca e dashurisë ishte tejet e mjaftueshme për të prishur magjitë e Harutit dhe Marutit^[1] dhe mjaft e vlefshme për të shuar zjarrin e ferrit. Pra, nuk ka dyshim që një njeri që është blinduar me dashuri, nuk kërkon tjetër armë. Sigurisht, dashuria është mjaft e fortë për të ndaluar një plumb, madje, një gjyle topi.

Interesi ynë në kushtet tona dhe dashuria jonë për njerëzimin - që është aftësia jonë për të përqafuar krijesat – është besimi në njohuritë dhe inteligjencën tonë për të njohur esencën, aftësia jonë për të zbuluar veten dhe për të ndjerë lidhje me Krijuesin tonë. Në paralel me aftësinë për të zbuluar dhe ndjerë thellësitë tona të brendshme dhe potencialin e fshehtë brenda esencës tonë, ne gjithashtu do të jemi në gjendje të çmojmë dhe të tjerët që zotërojnë të njëjtin potencial. Për më tepër, pikërisht sepse këto vlera të brendshme janë të lidhura drejtpërsëdrejti me Krijuesin dhe sepse është ushqyer respekti për gjërat e çmueshme të fshehura në çdo krijesë, ne do të fillojmë ta shohim çdo gjë të gjallë prej një perspektive tjetër dhe në një mënyrë tjetër. Në të vërtetë, niveli i inteligjencës tonë dhe vlerësimi për një tjetër varet nga njohja sa më e mirë e cilësive dhe pasurive që zotëron çdo njeri tjetër. Ne mund ta përmbledhim këtë koncept në një ide bazuar në një thënie të Profetit, paqja dhe bekimi qofshin mbi të, sipas së cilës, “Një besimtar është pasqyrim i besimtarit tjetër.” Ne mund ta shprehim të përgjithësuar kështu këtë thënie: “Një njeri është pasqyrim i njeriut tjetër.” Nëse jemi në gjendje t'ia dalim në krye kësaj si edhe të jemi të aftë të kuptojmë dhe të çmojmë pasuritë e fshehura brenda çdo njeriu tjetër, ne do të kuptojmë gjithashtu si janë lidhur këto pasuri me Zotin e tyre të vërtetë dhe në këtë mënyrë ne do të pëlqejmë çdo gjë në këtë gjithësi që është e bukur, e dashur, ose të dashurit që bëjnë pjesë tek Ai. Një shpirt që mund ta kuptojë këtë shprehje të thellë, do të bënte siç bëri Rumiu^[2] që na rrëfeu prej gjuhës së zemrës: “Afrohuni, afrohuni dhe bashkohuni me ne, se ne jemi populli që jemi lidhur me dashuri pas Zotit! Afrohuni, afrohuni përmes derës së dashurisë dhe bashkohuni e qëndroni me ne! Afrohuni, le të flasim me njëri-tjetrin nëpërmjet zemrave tona! Le të flasim në heshtje, pa veshë e pa sy! Le të qeshim së bashku pa gojë ose pa zë, le të qeshim së bashku si trëndafila! Ja mendimi, le të shohim çdo njeri tjetër që nuk nxjerr asnjë fjalë apo tingull. Më pas ne jemi të gjithë të njëjtë, le t'i thërrasim çdo tjetri prej zemrave tona, ne nuk do të përdorim buzët ose gjuhën tonë. Si janë bashkuar duart tona së bashku, po ashtu të flasim dhe ne me zemrat tona të bashkuara!

Me kulturën e ditëve tona, nuk është e lehtë të dëshmosh kësodore një inteligjencë të thellë për këto ndjenja dhe vlera njerëzore; ne nuk mund t'i gjejmë lehtësisht këto në mendimin grek apo latin ose në filozofinë perëndimore. Mendimi islam e shikon çdo njërin prej nesh si një tregues të ndryshëm për një mineral të veçantë, si një aspekt të ndryshëm për një realitet. Në të vërtetë, popujt që janë mbledhur rreth pikëpamjeve të përbashkëta, të tilla si Zoti është Një, Profeti dhe feja, u ngjasojnë gjymtyrëve të një trupi. Dora nuk mund të kërkojë të krahasohet me këmbën, gjuha nuk mund të kritikojë buzën, sytë nuk mund të shohin shkarjet e veshëve, zemra nuk mund të përleshet me mendjen.

Siç jemi të gjithë gjymtyrë të një trupi të njëjtë, duhet ta shuajmë këtë dualitet që prish pikërisht harmoninë tonë. Ne duhet ta pastrojmë udhën për të bashkuar njerëzit dhe kjo është një prej rrugëve të mëdha në të cilën Zoti u dhuron sukses njerëzve në këtë botë dhe kjo është rruga me të cilën Ai e shndërroi këtë botë në një parajsë. Duke ecur në këtë rrugë, dera e parajsës do të jetë e hapur dhe gjerësisht në gjendje të na japë një mirëseardhje të ngrohtë. Tani e tutje ne duhet t'i largojmë të gjitha mendimet dhe ndjenjat që na ndajnë dhe të nxitojmë të përqafojmë njëri-tjetrin me ndjenjën e dashurisë dhe bashkimit!

Dashuria nuk është vetëm një nga temat më të frekuentuara në diskutimet e ditëve tona, ajo është gjithashtu një prej debateve më esenciale. Në të vërtetë, dashuria është një trëndafil në besimin tonë, një mbretëri për zemrat që kurrë nuk vyshken. Mbi çdo gjë tjetër, vetëm Zoti i paanshëm e thur universin si dantellën në avlëmendin e dashurisë, muzika më mahnitëse dhe më magjiplote në gjirin e jetës është gjithmonë dashuria. Marrëdhënia më e fortë midis individëve që i jep formë familjes, shoqërisë dhe kombit është dashuria. Dashuria universale shfaqet vetë kudo në kozmos, në faktin që çdo pjesëz ndihmon dhe mbështet një pjesëz tjetër.

Kjo është e vërtetë në një shkallë të tillë që faktori më kryesor në thelbin e ekzistencës është dashuria. Si një zë i veçantë në korin universal, pothuajse veprimi dhe sjellja e çdo krijese në mënyrën e njohur të tij, në harmoni me motivin magjik që e ka marrë prej Zotit, është një melodi për dashurinë. Nëse ky shkëmbim me dashuri prej ekzistencës te ndjenjat njerëzore dhe prej një krijese në një tjetër, ka zënë vend përtej dëshirave të tyre, kjo ndodh sepse Vullneti Hyjnor i zotëron tërësisht ata.

Prej kësaj perspektive, njerëzimi “në mënyrë të ndërgjegjshme” merr pjesë në këtë simfoni që po luhet në ekzistencë. Nga shfaqja e dashurisë në natyrën e vet të vërtetë, qeniet njerëzore hetojnë se si mund ta demonstrojnë atë në një rrugë njerëzore. Prandaj, pa shpërdorimin e dashurisë në mendjen e tyre dhe për hir të saj në karakterin e tyre, çdo njeri duhet të ofrojë ndihmën dhe mbështetjen e vet të vërtetë për të tjerët. Njerëzit duhet ta mbrojnë harmoninë e përgjithshme që ka qenë vendosur në thelbin e ekzistencës duke marrë parasysh si ligjet e natyrës, ashtu dhe ligjet që janë bërë për të administruar jetën njerëzore.

Humanizmi është një doktrinë për dashurinë dhe ndjenjat njerëzore, artikuluar në mënyrë të pamatur këto kohë, dhe që ka një potencial lehtësisht të manipulueshëm nëpërmjet interpretimeve të ndryshme. Disa qarqe provojnë të imponojnë një kuptim të turbullt dhe abstrakt të humanizmit për popujt e hutuar prej xhihadit në Islam dhe dyshimeve të lindura në zemrat e tyre. Duhet të jetë e vështirë të përputhësh me humanizmin qëndrimin e çuditshëm të kampionëve të “mëshirës dhe dhembshurisë”, për ata që janë përzier në anarki dhe terror për të shkatërruar unitetin e një vendi, me ata që kanë vrarë pa mëshirë njerëz të pafajshëm si një pjesë e veprimtarive shumëshekullore që synojnë shkatërrimin e mirëqenies për një komb, dhe akoma më keq, për ata që e bëjnë këtë në emër të vlerave fetare, për ata të krisur që akuzojnë Islamin për lidhje me aktet terroriste.

Çdo besimtar duhet të ndjekë të Dërguarin e Zotit, paqja dhe bekimi qofshin mbi të, në kumtimin e së vërtetës. Ata kurrë nuk duhet t'i braktisin njerëzit që përcjellin parimin e lumturisë në të dy botët. Bashkëpunëtorët dhe shokët e Profetit, të quajturit sahabet, të cilët si një bashkësi, janë një shembull i gjallë i mishërimit të së vërtetës prej Profetit, janë bërë shembulli i maturisë dhe ekuilibrit në çdo çështje.

Disa njerëz të veçantë prej gjeneratës fatbardhë që menjëherë ndoqën sahabet, shkuan te Kalifi për të mësuar se si do ndëshkoheshin nëse aksidentalisht do të shtypnin një karkalec. Kur vështrojmë në muret e jashtme të xhamive dhe minareve tona që rrezatojnë dritë, shikojmë gropëza që janë bërë për zogjtë për të zënë vend në to, kjo është shprehje e thellësisë së dashurisë të të parëve tanë. Historia është ndërthurur me shumë akte të tilla humane: vepra që mbrojnë kafshët si edhe njerëzit.

Në strukturën e parimeve universale të Islamit, shqyrtimi dhe mendimi për dashurinë është shumë i ekuilibruar. Shtypësit dhe agresorët e kanë mohuar këtë dashuri, sepse pikërisht shfaqja si e dashurisë, po ashtu edhe e mëshirës, i ka bërë shtypësit më agresivë, gjithashtu i ka inkurajuar ata të shkelin të drejtat e të tjerëve. Për këtë arsye mëshira nuk duhet të shfaqet te popujt që kërcënojnë dashurinë universale. Shfaqja e mëshirës për një shtypës është veprimi më i pamëshirshëm ndaj të shtypurit. Kështu, ne duhet të shfaqim mëshirë për ata që gabojnë pa dashje ose që ndjejnë pendim për gabimet e tyre. Profeti ka thënë:

Ndihmoni vëllezërit tuaj nëse ata janë shtypës ose viktima. Ju mund t'i ndihmoni shtypësit duke i bërë ata të ndalojnë shtypjen e tyre (për të tjerët)!<sup>[1]

Në këto ditë të zymta dhe fatzeza, kur zemrat tona janë mposhtur nga armiqësia, kur shpirtrat tanë janë të sëmurë, kur urrejtja dhe antagonizmi janë jashtë kontrollit, është e qartë si kristali që ne kemi nevojë për dashuri dhe mëshirë ashtu siç kemi nevojë për ujë dhe ajër. Ne më ngjan se e kemi harruar dashurinë dhe, për më tepër, dhembshuria është një botë që pak e njohim. Ne nuk kemi as mëshirë për njëri-tjetrin, as dashuri për njerëzit.</sup>

Vendi ku shfaqet dashuria është shpirti. Për çfarëdo udhëzimi ne mund t'i drejtohemi atij, ai gjithmonë është i kthyer nga Zoti. Vuajtjet, e merituara prej çorientimit dhe humbjes në larmi, më saktë në Unitetin e Zotit, janë tonat.^[1] Nëse e lidhim dashurinë tonë për gjithçka me Zotin, dhe kështu, nëse jemi të aftë ta fitojmë dashurinë në kuptimin e vërtetë të saj, atëherë do të jemi larg prej gjërave që e dërrmojnë dashurinë dhe do ta shmangim partneritetin me Zotin. Pra, ne do të qëndrojmë porsi ata që ecën në udhën e vërtetë, me dashurinë dhe marrëdhëniet tona me të gjithë ekzistencën.

Idhujtarët i kanë konsideruar idhujt si diçka për t'u adhuruar vetëm sepse idhujt janë adhuruar prej paraardhësve të tyre. Zoti, në njërën anë, është i dashur dhe i adhuruar sepse është Zot. Fisnikëria dhe Madhështia e Tij kërkojnë prej nesh të jemi shërbëtorët e Tij. Ne gjithmonë përpiqemi ta adhurojmë Atë, të shfaqim dashurinë tonë për Atë, ta falenderojmë Atë për arritjet tona dhe të tingëllojë afeksioni ynë për Atë, marrëdhënia jonë me Atë dhe lidhja jonë me Atë.

Në dashurinë e kësaj bote, aspektet si bukuria, përsosmëria, forma, harmonia në paraqitje, madhështia, fama, forca, pozita, gjendja shoqërore, begatia, familja, prejardhja, etj., të gjitha janë vlerësuar si argumente për dashurinë. Herë pas here, prej këtej njerëzit kanë rënë në gabimet e partneritetit me Zotin; ky është shpërblimi për dashurinë e tepruar dhe afeksionin e tyre për këto fenomene, gjë që mund të shpjegojë pse ekziston idhujtaria. Njerëz të tillë rëndom janë të dhënë pas fytyrës ose trupit të bukur, pas luksit të ambientit ku jetojnë, ku miratojnë përsosjen, gjunjëzojnë vetveten përpara shkëlqimit dhe madhështisë, sakrifikojnë humanizmin dhe lirinë e tyre për hir të luksit dhe pushtetit, dhe janë mburrës të makutërisë së tyre për pozitë dhe gjendje shoqërore. Në këtë rrugë, duke shpërdoruar afeksionin dhe dashurinë e tyre për vepra të pavlera, ata jo vetëm çojnë dëm emocionet e tyre, të cilat janë synuar të konsumohen së pari në marrëdhëniet me Pasurinë e Vërtetë dhe Individualitetin e Madh, por edhe përjetojnë vdekjen pas vdekjes së merituar nga dashuria e pashkëmbyer ose nga indiferenca dhe pabesia për të dashurit e tyre.

Përsa u përket besimtarëve, në anën tjetër, ata e duan Zotin para çdo gjëje tjetër, dhe ndjejnë dhembshuri për të tjerët përmes dashurisë për Atë. Për arsye të manifestimit dhe bekimit nga Një i Vetmi, ata mbajnë lidhje me çdo njeri dhe gjithçka tjetër, deklarojnë dashurinë e tyre dhe janë mirënjohës për gjithë të mirat në emër të Tij.

Sigurisht, pa marrë Zotin në konsideratë, çdo dashuri për këtë ose atë objekt është e kotë, e pashpresë, e pavendosur dhe e pafrytshme. Mbi gjithçka, një besimtar duhet të dashurojë Atë, dhe ka një qëndrim pozitiv ndaj të tjerëve vetëm sepse ata janë manifestime dhe pasqyrime plot ngjyra të Atributeve dhe Emrave Hyjnorë të Tij. Po ashtu, njeriu duhet t'i mirëpresë këto gjëra me një admirim të madh dhe çdo herë që një person vështron gjëra të tilla, duhet të mendojë se edhe ato janë prej Zotit, duke përjetuar, kështu, një periudhë tjetër bashkimi me të Dashurin. Për këtë, ne kemi nevojë për njerëz të pastër dhe të virtytshëm që mund të lexojnë argumentet dhe provat e Zotit në fytyrë të njerëzve. Vërtet, për ata që mund të analizojnë, çdo krijesë është një pasqyrë e shkëlqyer dhe një mburrje e shkruar në varg të madh, mbi gjithçka tjetër është pamja njerëzore, pasqyrim i sekretit të Mëshiruesit.

Zoti i vërtetë ju bëri ju pasqyrë të vetes së Tij,
Një pasqyrë për Veten e Tij të Vetme!
Hakani^[2]

Sa kuptimplote vargjet më sipër. Jo vetëm për të na kujtuar pozicionin tonë, por edhe pse nxjerrin në pah të vërtetën. Nëse një qenie njerëzore është një pasqyrë e mistershme e Bukurisë së Fshehur (Zotit), që është në të vërtetë, pa asnjë dyshim, modeli, pra një njeri duhet të kthehet tek Ai me sytë dhe zemrën, mbështetur në pritje të shfaqjes së dëshmive dhe në kërkim të erërave që do ta marrin atë në banesën e dashurisë së thellë. Gjithashtu, me qëllim që të kënaqim Atë dhe, kështu, të bëhemi të vlerësuar prej Tij, njeriu duhet të përdorë çdo mjet në dizpozicion në rrugën drejtuar nga intimiteti i Tij. Si një çelës në bravë për Thesarin e Fshehtë, zemra e tij apo e saj duhet mbajtur në lëvizje gjatë gjithë kohës. Si e tillë, nëse dashuria është Solomon dhe zemra është froni i Solomonit, kuptohet pa fjalë që mbreti do të ngjitet në fron herët ose vonë.

Kur Solomoni ngjitet në fron, ose me fjalë të tjera, kur dashuria takohet me zemrën, njeriu gjithmonë mendon për Atë, flet me Atë në botën e tij të brendshme dhe shijon bekimin e Tij, hapur dhe qartë, në ujin që pi, në ushqimin që shijon dhe në ajrin që thith. Për më tepër, njerëzit ndjejnë ngrohtësinë e intimitetit të Tij në të gjithë veprimet e tyre. Marrëdhëniet ndërmjet dashurisë dhe tendencës për t'u mbyllur në vetvete thellohen dhe zemrat e tyre fillojnë të digjen si zjarr. Gjatë kësaj kohe, ata janë djegur prej zjarrit të dashurisë dhe ende asnjëri prej tyre nuk ka qarë dhe, në këtë mënyrë, nuk kanë lodhur kurrë të tjerët me jargavitjet e tyre. Në kontrast me këtë, të tillë njerëz e konsiderojnë dashurinë të jetë një dhuratë nga Ai. Ata digjen si një furrë pa tym dhe flakë. Me pastërti, ata ruajnë gëzimin e tyre dhe dashurinë për Zotin dhe kurrë nuk i tregojnë sekretet siç bëjnë shumë njerëz të pamatur.

Kjo rrugë është e hapur për gjithsecilin. Megjithatë, është thelbësore që udhëtari të jetë i sinqertë dhe i përkushtuar. Nëse besimtarët zbulojnë që gjithçka që nga bukuria, përsosja, madhështia, epërsia, shkëlqimi, i përkasin Zotit, atëherë ata kthehen tek Zoti me të gjithë dëshirën, dashurinë dhe mëshirën që buron nga qëndrimi i tyre dhe e duan Zotin me një dashuri që është e përshtatshme për Lartësinë e Tij. Kjo dashuri, nëse nuk është pasion, është për Atë dhe është burimi për dashurinë dhe dëshirat njerëzore në një formë të njësuar. Më në fund, në një zemër që është kufizuar në uniformitetin dhe që mbështetet në parimet islame, asnë nuk mund të vëzhgojë kurrë një deviacion, e jo më ndonjë çrregullim prej dashurisë. Besimtarët dashurojnë Zotin sepse Ai është Zot, dhe dashuria e tyre për Zotin nuk është marrëdhënie me çdo tokësor apo konsideratë e pashpjegueshme. Ata filtrojnë dhe provojnë rrëketë e burimeve të dashurisë dhe ujëvarat e dëshirave të tyre për Zotin me Kur'anin e Shenjtë dhe parimet e njeriut më të lartësuar^[3]. Njerëzit e tillë e përdorin këtë si një pengesë për gabimet njerëzore në udhën që ata ndjekin. Madje, në kohën që janë djegur plotësisht nga zjarri i dashurisë, ata veprojnë me ndershmëri dhe drejtësi. Në dashurinë e tyre ndaj Zotit kurrë nuk ka vend për hamendje apo supozime. Përkundrazi, lidhur me Atë si Zot i Vërtetë dhe Mbrojtës për gjithçka, i cili është i njohur me emrat dhe atributet e tij hyjnore, ata e duan Zotin me gjithë zemër, me dashuri të pastër, të shenjtëruar dhe nderuese.

Besimtarët e duan Zotin më tepër se çdo gjë, si pararendësin dhe pasojën e gjithçkaje, si të Dashurin e Vërtetë, të Dëshiruarin e Vërtetë dhe të Adhuruarin e Vërtetë. Ata e dëshirojnë Zotin dhe gjatë çdo veprimi të mundshëm tregojnë që janë shërbëtorë të Zotit. Për hir të këtij devocioni, ata duan në radhë të parë profetin Muhammed, Krenarinë e Njerëzimit, i cili ishte pasuesi besnik, interpretuesi i vërtetë i esencës së Zotit, i emrave dhe i atributeve të Tij, fundi i vargut të profetëve dhe kryesori prej lajmëtarëve, paqja dhe bekimi qofshin mbi të! Duke e ndjekur atë, ata i duan të gjithë profetët dhe njerëzit e tjerë të shquar për shenjtërinë që treguan duke u bërë zëvendës të vërtetë, shembujt më të pastër dhe shërbëtorët më të sinqertë të Zotit të Plotfuqishëm, të cilët u ngarkuan me parashtrimin e qëllimeve hyjnore dhe mbikqyrjen e projektimit, ndërtimit dhe sistemimit të kësaj bote. Mandej ata ju duan ju, për këtë janë këshilluar prej Zotit, si një besim i ofruar për njerëzimin në mënyrë që ata ta kuptojnë dhe vlerësojnë më mirë këtë botë të përkohshme. Pas kësaj, ata duan këtë botë sepse është toka ku mbillet e ardhmja e botës tjetër dhe gjithashtu një manifestim i Emrave të Tij të Bukur.

Pastaj ata duan prindërit e tyre, heronjtë e dhembshurisë dhe mëshirës, për përgjegjësitë që ata marrin për të rritur dhe përgatitur fëmijët e tyre. Në fund ata duan fëmijët, sepse ata i mbrojnë me sinqeritet prindërit e tyre si dhe kanë një lidhje të ngushtë me ta. Të gjitha këto mund të vlerësohen si shenjë e ndjenjave të zemrës për Zotin dhe e dashurisë për hir të Zotit.

Jobesimtarët i duan njerëzit gjoja se ata janë të dashur pas Zotit, ndërsa besimtarët i duan njerëzit për hir të Zotit; këto janë dy gjëra krejtësisht të ndryshme nga njëra-tjetra. Ky seleksionim për Zotin, orientuar prej dashurisë, i cili është provuar përmes besimit dhe lutjeve, është i vetmi për besimtarët e përsosur. Ndërsa dashuria fizike bazohet në kryeneçësinë dhe në mungesën e vetëpërmbajtjes që janë tregues të mëkatit dhe mosbindjes fshehur në natyrën e njeriut, dashuria për Zotin dhe shprehjet e të dashuruarve për Zotin janë si një bar i shenjtë që engjëjt dëshirojnë ta pijnë. Në qoftë se kjo dashuri rritet në një shkallë të tillë që të dashuruarit braktisin çdo gjë, qoftë materiale ose shpirtërore, për hir të të Dashurit, duke mos lënë asgjë për veten e tyre, atëherë kjo dashuri është vetëm nderim për të Dashurin në zemër. Zemra e mbërthyer vetë me këtë nderim, rreh në përputhje me dashurinë, ndërsa sytë e shprehin këtë dashuri me lot. Zemra qorton sytë për nxjerrjen e sekretit dhe kraharorin, për qetësinë. Me lot në sy dhe i gjakosur përbrenda, ai nuk provon të lërë të tjerët të zbulojnë agoninë e tij dhe shprehet:

Ju kërkoj të jeni me dashuri, pastaj nuk pikëllohem për gjëmën nga dashuria,
Mos i lini të tjerët në vuajtjet tuaja prej dashurisë.
Anonimi

Në të vërtetë, dashuria është një mbret, zemra është një fron dhe rënkimet prej shpresës, malli i shqiptuar në sexhde në skajet më të largëta të zemrës, janë zëri i këtij mbreti.

Kurrë një njeri nuk duhet t'i lejojë të tjerët të bëhen dëshmitarë të rënkimeve të veta prej skajeve më të largëta të zemrës, të cilat janë në fakt bazat e nisjes së afrimit me Zotin, si rrjedhim të paditurit tanë shmangen nga mundësia që të tjerët të dëfrejnë me ta. Nëse kjo dashuri e mahnitshme është për të Gjithëditurin, ajo duhet mbajtur sa më privatisht, jo të fluturojë larg nga çerdhja e saj.

Energjikë për dashuritë e tyre të rëndomta, të dashuruarit e zakonshëm bredhin andej-këtej dhe, duke vepruar si të marrë, e deklarojnë dhe e bëjnë të qartë për të gjithë dashurinë e tyre. Të dashuruarit me Zotin, në njërin krah, janë të çiltër dhe të thjeshtë. Me kokat mbështetur tek pragu i Zotit, ata shfaqen thjesht tek Ai. Herë pas here ata zbehen, por kurrë nuk e zbulojnë sekretin e tyre. Ata janë në shërbim të Tij me duart dhe këmbët e tyre, me sytë dhe veshët, me gjuhën dhe gojën dhe enden në zonën e Atributeve të Tij Sublime. Të kredhur në Dritën e Tij për qeniet, ata shkrijnë dhe treten si një i vdekur në dashurinë e Tij. Aq sa e ndjejnë dhe e dëshirojnë Zotin, ata digjen dhe thërrasin: "Më shumë!" Thirrja i bën të ndjejnë deri në skaj të zemrave të tyre dhe vazhdojnë të qajnë, por duan "më shumë"! Ata kurrë nuk janë të kënaqur me dashuri megjithëse dashurojnë dhe janë të dashuruar. "Më shumë!" - vazhdojnë të përsërisin. Dhe pasi ata vazhdojnë të kërkojnë më shumë, i Dashuri i Ndritshëm zbulon botët për ta, drejton njohuritë e tyre drejt gjërave të pashfaqura kurrë më parë, dhe gjithashtu pëshpërit për shpirtrat e tyre më tepër se një sekret. Më pas është kuptimplote ajo që ndjejnë ata, ajo që dashurojnë ata dhe ajo që ata mendojnë për atë ç'ka bërë Ai. Në çdo gjë kuptojnë që kanë gjetur shfaqjen e hijshme të Bukurisë së Tij. Duke lënë plotësisht fuqinë e tyre në vullnetin e Tij, në një kohë të caktuar ata bashkojnë dëshirat e tyre me forcën e Tij, shkrihen në kërkesat e Tij dhe e çmojnë këtë pozitë të lartë në raport me atë që sa dashurojnë dhe janë dashuruar, sa kuptojnë dhe sa janë kuptuar. Me besnikërinë dhe bindjen për Atë, ata shprehin dashurinë e tyre. Ata kanë mbyllur për të tjerët derën e zemrave të tyre me guxim dhe një guxim i tillë është një mënyrë e sigurtë që asnjë i panjohur të mos futet kurrë, që shtëpia të jetë e pastër. Me gjithë qeniet e tyre, ata janë dëshmitarë të Zotit, lavdërimi dhe mirënjohja e tyre për Zotin është larg, përtej aftësive të tyre për të kuptuar!

Besimi i tyre, në krahun tjetër, në përgjigjen e Zotit lidhur me një besnikëri të tillë, është i patundur. Vendi i tyre në qëndrimin e Zotit është në përpjestim me praninë e Tij në zemrat e tyre, prandaj bëjnë përpjekje për të qëndruar të ndershëm para Tij!

Kur ata e duan Atë thellësisht, nuk veprojnë kurrë si një kreditor, në të kundërt, ata janë si të zënë ngushtë, si një debitor. Siç tha Rabia el-Adevije^[4], "Unë betohem në Qenien Tënde të Shenjtë që nuk kam adhuruar kërkesat e Tua për Parajsën. Më saktë, unë të dua Ty dhe bashkova skllavërinë me dashurinë time për Ty!" Në këtë mënyrë, ata ecin me dashurinë që derdhet në drejtim të Mbretërisë së Tij, duke pasur bekimin e Tij dhe mirësjellje në mendje. Me zemrat e tyre, ata vazhdimisht përpiqen të qëndrojnë plotësisht me Të, dhe me aftësitë dhe intelektin e tyre, ata vëzhgojnë fenomene në pasqyrat e Emrave Hyjnorë. Ata dëgjojnë zërin e dashurisë në çdo gjë, janë magjepsur prej aromës së luleve dhe e konsiderojnë çdo pamje të bukur si një pasqyrim të Bukurisë së Tij. Gjithçka dëgjojnë, ndjejnë ose mendojnë për Atë, nuk është asgjë tjetër veçse dashuri, si rezultat i së cilës ata e vështrojnë ekzistencën e tërë si një demonstrim të dashurisë dhe, përsëri, e kuptojnë atë si një harmoni për dashurinë.

Kur dashuria ka ngritur tendat luksoze të saj në luginat e zemrës, të gjitha kundërshtitë ngjajnë të jenë të njëjta, të tilla si paqe-trazira, bekim-gjëmë, nxehtë-freskët, komoditet-varfëri, dhimbje-kënaqësi, të gjitha tingëllojnë njëlloj dhe vështrojnë në të njëjtën rrugë. Sigurisht, për zemrat e dashuruara, vuajtja nuk ka ndryshim nga kënaqësia. Tek ata, vuajtja është një mjekim i vërtetë, prandaj pijnë nga dhembja dhe agonia siç pijnë nga lumenjtë e Zotit. Nuk ka rëndësi se sa pa mëshirë ikin kohët dhe ndodhitë, ata qëndrojnë akoma me një ndjenjë të thellë devotshmërie. Me sytë mbërthyer tek dera në pritje që të hapet për të mirëpritur disa tregues dhe kënaqësi në dimensione të ndryshme. Ata kurorëzojnë dashurinë e Tij me vlerësimin e tyre dhe gjithashtu i binden Atij. Zemrat u rrahin me përulje dhe dridhen me të drejtë prej frikës se mos i Dashuri nuk i dëgjon. Që zemrat të mos u frigohen, për ironi, ata përsëri gjejnë strehë në Burimin e Vetëm të përkrahjes dhe ndihmës. Duke hulumtuar në këtë mënyrë për mirëkuptim dhe pranim te Zoti, ata bëhen të kërkuar për të gjithë si në këtë botë, ashtu edhe në botën e përtejme. Vëmendja e tyre është përqëndruar tek Zoti dhe askund tjetër. Për ata, të presësh diçka si shkëmbim është një mënyrë për të mashtruar, prandaj ata gjykojnë se nuk është e pahijshme të pranosh bekimin e pakërkuar si shpërblim. Bekimi për ta është një vlerësim i lartë por, me maturi, secili prej tyre rënkon: "Unë gjeta strehë tek Ti prej tundimit të tyre!"

Një i dashuruar kulmon me një dëshirim përvëlues duke humbur në etjen dhe dëshirat e tij që janë më të paarritshmet. Dashuria është krijuar me parime elementare, të tilla si pendesa, gadishmëria dhe durimi, ndërsa më rrallë shfaqen gjakftohtësia, mirëbesimi, pasioni, përmallimi dhe principe të tjera të nevojshme që janë në gjendje të meritojnë këtë pozicion. Leksioni i parë në udhën e dashurisë është pastrimi, të heqësh dorë nga dëshirat personale, t'i lidhësh të gjitha mendimet dhe marrëdhëniet e tua me Të, të jesh i zënë me gjërat që udhëzohen prej Tij, të presësh me shpresë në rastet e shfaqjes së Tij dhe, gjithashtu, të qëndrosh i vendosur gjatë gjithë jetës se Ai do të kthehet te ti një ditë. Në këtë udhë, dashuria nënkupton që të jesh i marrë pas saj. Afshi bën të derdhet pasioni, entuziazmi dhe dëshira, dhe kur afshi bëhet natyra e vërtetë e njerëzve, atëherë ky është përmallim. Mirëkuptimi është pikë takimi për çdo veprim që bëhet me kënaqësi për të Dashurin. Vetëpërmbajtja është bërë e kujdesshme kundrejt dehjes me bekimet për provën dhe prekjen e Pranisë së Tij ose të udhëzimit të drejtpërdrejtë të Tij.

Shumë njerëz zhvillojnë në vetvete një prej cilësive si më sipër dhe ndryshime më të mëdha mund të jenë dëshmuar në sjelljen e tyre. Herë pas here ata kërkojnë qetësisht hapësirat ku mund të besojnë në Atë. Nganjëherë, nën ndikimin për një larmi gjykimesh, ata flasin për Atë dhe shprehin ankesën e tyre lidhur me dallimet. Ata mbushen me gëzim duke pritur bashkimin dhe qetësohen me lotët e lumturisë.

Gjatë kësaj kohe, nuk shohin se ç'ndodh rreth tyre, për përvojën e tyre bashkimi është larmi dhe, herë pas here, ata humbin në respektin dhe frikën nga paqja dhe nuk mund të përputhin dëgjimin me zërat e tyre.

Dashuria rritet dhe zhvillohet në gjirin e diturisë. Dituria është ushqyer prej dijeve hyjnore. Ata të cilët nuk janë të ditur, nuk mund të dashurojnë gjithçka. Dhe ata që për më tepër kanë një këndvështrim të dobët, nuk mund të arrijnë kurrë diturinë. Hera herës, vetë Zoti ngulit dashuri në zemra dhe aktivizon mekanizmat e fshehtë, një bekim veçanërisht për njerëzit larg nga Ai. Megjithatë, mbështetja në mrekulli përrallore dhe pritja e pafuqishme është njëra anë, një pritje aktive në lidhje të pafund është plotësisht diçka e ndryshme. Shërbëtorët besnikë në hyrjen për tek Një i Vetmi, vënë shpresën e tyre në veprim, zënë një pozicion dinamik dhe, për pasojë, ata përftojnë meqë në dukje pozicionet kanë ende mjaft energji të mjaftueshme për mbarë universin, materializimin e aktivitetit madhështor.

Këta njerëz janë të dashuruar besnikë, mishërim i sigurt i karakteristikave që duhen për një dashuri të tillë. Ata në çdo veprim takohen me të Dashurin, me kënaqësi dhe besnikëri të shfaqur gjatë gjithë kohës, si të ishin duke përsëritur Nesimin:^[5]

Një dashnor i dëshpëruar, unë nuk dua, o i Dashur, të të braktis Ty,
Unë nuk dua të ndodhë kështu edhe nëse e shqyen zemrën time me një kamë!

Pavarësisht nga fakti që ata gjithmonë dëshirohen përnjëmend për Shoqërinë e Tij, kurrë ndonjëherë nuk ndodh që të qahen. Ata largojnë prej mendjes të gjitha parashikimet që nuk janë për Atë dhe mendojnë vetëm për Praninë e Tij. Kuvendimet e tyre bëhen për të Dashurin dhe, në këtë mënyrë, zërat e tyre fitojnë një thellësi engjëllore.

Për ata, dashuria është gjithçka. Ata mund të mbijetojnë pa trupat e tyre, por pa shpirtrat, nuk munden. Në zemrat e tyre nuk ka dhomë për të tjerët, kështu besojnë ata, por vetëm për dashurinë për të Dashurin. Si të tillë, edhe nëse janë më të varfërit dhe më të pafuqishmit në botë, ata mbajnë një status të lakmueshëm edhe nga mbretërit. Ata janë të mëdhenj në vogëlsinë e tyre, të fuqishëm në pafuqinë e tyre, mjaft të pasur në varfërinë e tyre për të merituar mbarë universin. Ndonëse ngjajnë si një qiri i vockël, ata janë një burim i pasur energjie i mjaftueshëm për të ndriçuar yjet. Edhe nëse të gjithë kanë vrapuar në drejtim të të dashurve besnikë, janë ende larg nga vendi për të cilin të dashurit kanë rendur. Me pasuri për cilësitë e tyre të domosdoshme, ata kapërcejnë universin e tërë. Por kur kthehen në drejtim të Tij, ata bëhen një thërrime, madje më pak, bëhen asgjë sepse kanë harruar gjithçka që lidhet me ekzistencën e tyre.

Një jetë pa Atë ngjan e vogël për ata. Një jetë pa Atë nuk është jetë fare. E rëndësishme është që një jetë pa dashuri është një jetë e shkretuar dhe gëzimet dhe kënaqësitë që nuk janë lidhur me Atë, nuk janë asgjë veçse ilaçe të rremë. Ata bisedojnë pa pushim rreth dashurisë e mallit dhe kujdesit për ata të cilët nuk janë mësuar me këto nocione si qenie disi më ndryshe.

* Origjinali i këtij artikulli përmbahet në Örnekleri Kendinden Bir Hareket (Një lëvizje me shembujt te vetvetja), Nil, Istanbul, 2004, f. 184-196.

[1] Këtu e më poshtë, autori trajton çështjen e partnerizimit të Zotit në një mënyrë të gjerë nga çorientimi ynë në njohjen e Zotit si burimi dhe objekti i vërtetë i dashurisë dhe të mirave, gjer te idolatria dhe politeizmi. Ky është shkaku kryesor i kërkimit të kënaqësive ilegjitime dhe i dështimeve tona si rrjedhojë e pashmangshme e tyre.

[2] Hakani, Mehmet Bej (vd. 1606), poet i letërsisë së Divanit. Vepra e tij, Hilje, që do të thotë stoli, ka për temë dhe subjekt lirik bukuritë fizike dhe shpirtërore të profetit Muhammed, portretin e tij. Kjo vepër njihet me titullin Hilje-i Hakani.

[3] Profetit Muhammed, paqja dhe bekimi qofshin mbi të!

[4] Rabia el-Adevije (703-805 e.r.), një zonjë e shquar nga Basra. Gjithë jetën ia pati kushtuar shërbimit për fenë. Megjithëse e pasur, pati parapëlqyer

jetën e thjeshtë e të përkorë, kurse propozimet për martesë i pati refuzuar me justifikimin se "martesa e pengonte nga përmendja e Allahut dhe shërbimi ndaj fesë". Pati përgatitur edhe nxënës.


Dashuria i ka ligjet e veta të zhvillimit, stinët e veta jetësore si lulja , jeta e njeriut. Ajo ka pranverën e hershme, verën e nxehtë dhe, pas tyre, vjeshtën e cila për disa është e nxehtë, e ndritshme dhe frutdhënëse, ndërsa për disa të tjerë e ftohtë, e zymtë dhe e mjerë.
Bjelinski

Në fillim të dashurisë dashnorët flasin për të ardhmen, e kur ajo është nga fundi, flasin për të kaluarën.
Karlo

Dashuria është zjarr i furishëm. Atë s'mund ta shuajë dot as uji i bekuar. Madje as gjaku. Pregeli

Dashuria? Në fillim fjalë të mëdha, pastaj fjalë të pakta e në fund fjalë të shumta.
Pajeroni

Të lutem, më duaj pak, në qoftë se dëshiron të më duash gjatë.
Herriku

Dashuria është çelës që tek njeriu çel çdo gjë.
Hoperi

Dashuria është fati, të cilin ia japim njeri-tjetrit.
Sandi

Dashuria është i vetmi pasion që nuk duron as të kaluarën, as të ardhmen.
Balzaku

S'ka dyshim që dashuria është fshehtësi e pashpjegueshme.
Myse

Asnjëherë nuk dashuron mjaft, në qoftë se nuk dashuron shumë.
Peshi

Njerëzve u pëlqen më shumë dashuria se martesa, për këtë arsye romanet janë më argëtues se historia.
Shetmfori

Të dashurosh do të thotë të duash një tjetër më shumë se veten.
Femau

Dashnorët në botë shohin vetëm veten, harrojnë se i shohin të tjerët.
Platoni

Kur dashuron, edhe majmuni të duket i bukur, kur nuk dashuron nuk të pëlqen as lulja lotos.
Kineze

Njerëzit më tepër mundohen për bukën dhe dashurinë.
Japoneze

Dashuria asnjëherë nuk lind në shpirtin e prishur.
Ikbali

Vajza më shumë i beson dashurisë, se sa nënës së vet.
Gëte

Nuk është vështirë të dashurosh, vështirë është ta shprehësh atë.
Myse

Dashuria lind, jeton dhe vdes në sy.
Shekspiri

Të frikësohesh nga dashuria do të thotë të frikësohesh nga jeta, e ata që frikësohen janë tri herë të vdekur.
Raseli

Çdo dashuri kalon, kurse mosmarrëveshjet mbesin përgjithmonë.
Dostojevski

Më duket se mund të dashurojnë shumë vetëm ata që dinë edhe të urrejnë shumë.
Cezari

Në qoftë se je njeri bëj dashuri, në qoftë se je lule bëhu mimozë.
Hygo

Më mirë të dashurosh dhe të humbësh, se sa asnjëherë të mos humbësh.
S.Bemardi

Të dua sepse më dhe dashurinë. E dua dashurinë sepse ma dhe ti.
Bodleri

Një dashuri është, por kopje të saja ka me mijëra.
La Rosh*****o

Nga gjithë pasionet, dashuria është më e fuqishmja, ajo në të njëjtën kohë sulmon zemrën, kokën dhe vetëdijen.
Volteri

Dëshira dhe dashuria janë krahë për vepra të mëdha.
Gëte

Dashuria është prore fisnike dhe e bukur, por e vërteta kujdeset që ajo të kalojë nëpër pyllin e hithërave.
Keseli

Ç'është risia? Një ëndërr. Ç'është dashuria: përmbajtja e ëndrrës.
Kierkegardi

Dashuria është hapësirë dhe kohë e matur me zemër.
Prusti

Pas dashurisë nuk ka gjë tjetër, veç vdekjes.
Zola

Më fatkeq nga të gjithë njerëzit është ai që nuk dashu-ron më, e që nuk mund të harrojë dashurinë e parë.
Mickijeviçi


Dashuria është jeta, është lumturia që ia mbush zemrën, është atmosfera ku ajo merr frymë si të dojë, është himni i amshuar që ia drejton krijuesit.
P.Vasa


Dashuria është fizikë, ndërsa martesa kimi.
Dyma

Dashuria është si zogu, që më shumë dëshiron dënim nga një dorë se lëmoshë nga dora tjetër.
Koltoni

Në dashuri është e lejuar çdo gjë: himni, tradhtia, mashtrimi.
La Fonteni 

Rruga më e gjatë për në varr është rrruga e dashurisë
Spamjolle

Dashuria sheh përmes syzeve magjike, të cilat bakrin e shndërrojnë në ar, varfërinë në pasuri e guralecët në margaritarë.
Servantesi

Kur njeriu ka dashuri, s'ka frikë.
Konfuçi

Edhe në kasollen më të vogël ka vend për dy të dashuruar.
Shileri

Dashuria është moralisti më i këndshëm dhe më i qetë.
Bekoni

Dashuria platonike është vullkan pa erupcion.
Pitigrili

Dashuria është ajo pa të cilën nuk mund të jetohet.
Remarku

Shumicës së njerëzve u duhet më shumnë dashuri, se sa e meritojnë.
Ebner -Eshenbahu

Dashuria nuk fitohet, ajo vjen vetvetiu.
Ueselmani


Dashuria është tërë jeta e gruas, kurse një episod në jetën e mashkullit.
De Stali

Dashuro të tjerët nëse do të të dashurojnë.
Seneka

Sigurisht, është vështirë të jesh pa dashuri tek ende ke dëshirë të dashurosh, por shumë më vështirë të të dashurojnë kur nuk e do më dashurinë.
Kurtleni

Ai u martua me të sepse e dashuroi. Ajo e deshti atë,sepse u martua.
Gilli

Ç'është dashuria? Rast i volitshëm për dhembje të gjatë.
Eminesku

Koha zakonisht është e bukur, kur bën dashuri.
Stivensoni

Besnikët njohin vetëm anën triumfuese të dashurisë, kurse të pabesët edhe tragjiken.
Vilde

Më ëmbël se dashuria nuk ka, por pas saj vjen urrejtja.
Longfellou

Dashuria ua merr mendtë atyre që i kanë dhe ua jep atyre që nuk i kanë.
Didroi

Kur dikush dashuron, ai fillon ta mashtrojë vetveten dhe përfundon duke mashtruar të tjerët.
Uajldi

Antitezë e dashurisë nuk është e thënë të jetë përherë urrejtja. Mund të jetë një dashuri e re.
Kotarbinski

Kur njeriu kupton pse dashuron, atëhere pushon së dashuruari.
Jesenski


Në qoftë se dashuron, askush nuk mund të të bëj gjë.
Kieopatra

Miqësia dhe dashuria janë dy lule në një rrënjë. Vetëm se dashuria ka disa petale më shumë.
Klopshtoku

Ku sundon dashuria nuk ka as të mëdhenj as të vegjël.
Japoneze

Në qoftë se miqësia nuk përmban dashuri, dashuria përmban miqësi.
De KosteriDashuria është e amshuar deri sa zgjat.
Renie

Ikja është fitoria e vetme në dashuri.
Bonaparti

Dashuria është më e vjetra, më e reja, e vetmja ngjarje botërore.
Rikerti

Të dashurosh nuk do të thotë të jesh i lumtur, do të thotë të zgjedhësh vuajtjen tënde.
Gogoli

Dashuria është shpesh rezultat i kurorëzimit
Molieri

I frikohemi vetëm atij që e duam.
Tolstoi

Dashuria është si sëmundja infektuese: sa më tepër njeriu frikësohet aq më tepër e pëson.
Dekobra

Dashuria lind nga besimi, jeton nga shpresa por vdes nga mëshira.
Monteskie

Dashuria është si supa: lugët e para janë shumë të nxehta, të fundit shuraë të ftohta.
Manjani

Dashuritë e mëdha janë të rralla, siç janë të rralla veprat e mëdha.
Adleri

Kur ndonjë dashurie i vjen fundi, të dobëtit kukasin dhe menjëherë gjejnë dashnore të reja, kurse të mençurit me kohë i kanë pasur të rezervuara.
Uajldi


Tragjedia e madhe e jetës nuk është se njerëzit vdesin, por se pushojnë së dashuruari.
Momi

Dashuria nuk ka vite. Ajo lind çdoherë.
Paskali 
j 

Kush ndalet të mendohet për dashuri, nuk dashuron më.
Kocebu

Dashuria bën çudira çdo ditë: ajo dobëson të fuqishmin, forcon të dobëtin, nga i mençuri bën budallain, i nga budallai të mençurin, favorizon pasionet dhe zhduk arsyen. Me një fjalë, i përmbys gjërat.
Polaku

Të jesh i dashuruar do të thotë më tepër se të jesh i pasur, sepse do të thotë të jesh i lumtur.
Tileri

Kam lexuar diku se dashuria është kapitulli i parë në librin e madh të mosmirënjohjes.
Sandi

Dashuria është çështje e ndjenjave e jo e dëshirave. Nuk mund të dashuroj pse dua, e më së paku pse duhet, andaj dashuria e obliguar është e marrë.
Kanti

Dashuria fitohet me dashuri.
Spanjolle

O zot, kur të vdes, ruaje në qetësinë tënde vetëm një fjalë për mua:"Kam dashuruar".
Tagora

Dashuria çdoherë është fillimi i dijes, siç është zjarri fillimi i dritës.
Lagerlefi

Derisa dashuria është e verbër, s'ka arsye për ndarje.
Z.Lençi

Dashuria është ndoshta i vetmi shikim i përkryer që mund ta hedhim në amshim.
Hajsi

Gjendja e dashurisë si duket është e vetmja gjendje normale e shpirtit të njeriut.
Çehovi

Të dua më shumë se dje, e më pak se nesër.
Zheraldi

Kam pirë që t'ju harroj. Por për fat të keq, kur jam dehur, ju kam parë dyfish.
Ashardi

Dashuria është një lindje e re.
Gjermane

Dashuria është pëlhurë që thuri natyra, e fantazia e zbukuroi me qëndisje.
Volteri

S'është i mirë gardhi me ristela, as dashuria në fqinjësi të mirë; i mirë është gardhi me dërrasa dhe dashuria në largësi.
Rumune

Sa më shumë gjykohet, aq më pak dashurohet.
Shamfori

Atje ku ka më shumë dashuri, atje edhe dhembja është më e madhe.
Qosja

Për dashnorin s'ka gjë më të ëmbël se lotët kur fshi-hen në duart e së dashurës.
S.Frashëri

S'ka diell pa dritë, as njeri pa dashuri.
Gëte

Mundet ndonjëherë të harrohet çka është dashuria?
Ruso

Dashuria është një ngjarje botërore, por private.
Polgari

Të ndahesh vetëm pse më nuk e do është budallallëk, njësoj si të martohesh me dikë vetëm pse e do.
Gabori

Dashuria është përmbajtja e vetme e gjërave në këtë kohë të pakuptimtë.
Habe

Kur njeriu dashuron, dëshiron të bëj diçka, prandaj dëshiron të sakrifikojë, dëshiron të shërbejë.
Heminguei

Dashuria është si rrobat: kënaqësi është kur i ndërron shpesh.
Fleçeri

Ta kërkosh me arsye rrugën tek dashuria, është njësoj si të kërkosh diellin me qiri.
Rumi

   Ty po te drejtohem ,vajze moj syzese
me do a po s'me do kjo eshte hipoteze
Pamja e jote e embel, posi teoreme 
kur te shoh perpara sikur zgjidh problem

Ti je elegante si ekuacion 
mesi yt i holle posi ypsilon 
Supet delikate, pika infeksioni 
qafa si cilinder, koka si trung
koniHunda si segment posi rreze drite 
veshet simetrike, balli si orbite

Buzet si elips, mjekra si kupole 
syte si dy vatra vetull parabolle
mi ke ndar aq bukur floket si spirale 
a tu thaft dora si me simetrale

Rreze rrezatojne syte e tu si shigjeta
njeri rreze alfa rrezja tjeter beta

Per ty peshperitmat qe dalin rrethore
hypen vale-vale si rrathe bashkqendrore

Une e ti nje thys e lidhur me nje boshte 
ti numrues siper e une emrues poshte

Dashuris per ty mos ti shuhet vapa 
ç'do fjale qe te thuash do te futesh ne kllapa

Dhe atij si do te rritet me hapa ritmike
sot fuqi katrore ne mot fuqi kubike

Bukuria jote bukuri limiti 
mi shperndau mend gjer te infiniti

Me trete formul me shkrive te gjall 
si nje copez akull ne plus nje njeqind grade E di vendin ku banon i di rugët ti ka 
shkon vetëm një nuk e di a më dashuron

F-illoj gjithqka me 1 gushte 2003 
A-teher shijova te pa shijuaren
T-e gjitha me nje arsye i bera 
O-se me mir te them per ta shijuar
S-e mendova se e takova njerin e endrrave . Te faleminderit ZOT Te faleminderit zot
qe per mua u meshirove
me nxore nga kjo jete
nga vuajtjet me largove
te faleminderit zot
per miresine tuaj
me mire qenka ne varr
se ne kete jete te vuaj
ua sjell denimin e rende
atyre qe avanturojne
por ndihmoju te lutem me zemer
atyre qe vertete dashurojne
me fal zot per kete lutje
se ndoshta su dasht ta bej fare
por smunda ta duroj padrejtesine
qe fenë po e shkelin ca femra shqiptare
te falenderoj zot nga zemra
ti je nje e tjeter ska 
vetem nje deshire ma ploteso
dashuria mos me mu vra
Te dashuroshesh nga nje MatematikanE Dashuria eshte si akullorja se me shume
ta lepiesh aq shpejt mbarohet,,,,,!
te dua te dua nese nuk me beson 
pyte zemren time ajo te tregon.....

Me mungon E dashur, se sa nuk me
beson!Jeta pa ty E dashur me vuajtje
me kalon!Nuk e di sa dot e sgjat kjo 
dhimbje dashuria, un mendoj se vetem
vdekja esht sherimi plages time..!Smundem 
te ha e as te pij,prej mallit zemra me esht nzi!
Nuk e kuptoj jeten, pse na mundon aq fort?Njeher 
ma e lumtura, por tani mbaron me lot..!

keto kujtime me rrjedhin nga zemra, smundem te
sprehem ndryshe, veq te ju tregoj se qka ndjen femra..!
Se a kan zemer meshkujt ket nuk e di por sjan te gjith njesoj ket e di..! *** DASHURIJA E STUDENTIT TE MATEMATIKES ***
Matematiken per ta studijuar
Une gjithmon kam pas deshir
Por te dashures per ti shkruar
Me formula eshte veshtir
***
Marr shumezimin me shumzuar
Dashurin e plot pjestuar 
Me formula e gjykime
Hyn e dashura ne zemen time
***
Ka nje konklusion te bukur
Disnjuksioni s'mungon
Implikacioni na e lidh besen
Ekujvalenca na bashkon
***
Kur qendrojm te dyt se bashku
N'relacion jemi gjithmon
Me aksioma, teorema
Mund te lidhet jeta jon
***
Nese ti qendron besnike
T'vej n'funksion trigonometrike
Pran daj eja luaj kembet
Nese don ti mesosh kenget
***
Ne mbremje kur mbaron dita
Te zgjedh funksione ne 7 pika
Dhe ne mengjes kur mbaron nata
T'koordinoj ne koordinata
***
Kur per ty une kam shum mall
Te mbaj nen kendin 90 shkall
E pastaj ne rotullim
Shtrihesh krejt ne aksin tim
***
Do te mbledh e do te zbres 
Do te shumzoj e do te pjestoj
Kur te shti nen rrenj katrore
Zemra jote do te gufoj
***
Te devijoj e t'integroj
Ede naten deri vonë
Bashk te mledhur te shumzoj
Do te kalojm provimin ton
***
Ti nga une nuk mund te largohesh
Se gjdo her te mbaj ne limite
Her te shti nen rrenj katrore
Her te shti nene rrenj kubike
*** Mos me largo nga zemra
nese te largohem nga syt
mos me thuaj jeto
nese nuk jam faty yt
vazhdo jeto vetem
mos harro sikur un qe te deshta
askush nuk te do....

Nje zemer e zez nje zemer e varfur
nje zemer e vetmuar nje zemer
ne vetmi nje zemer pa askend
te kerkon vetem ty.....

Dy zemra qajn dy zemra qeshin
dy zemra lindin dy zemra vdesin
nje e dua nje e dashuroj
per nje vuaj per nje jetoj.....

Pyetje:A me do?
nese jo sme mbetet asgje pervec
se ti numroj sekondat e vdekjes
lutjete e fundit duke i ber per ty
qe ti te jesh e lumtur me tjeterin
qe me zavendeson mua dhe fjala 
e fundit te kam dashur dhe pas 
vdekjes do te dua.....  

Edhe pse je larg
edhe pse jam largu
me sy ste shoh
por me zemer te du..... *TE DUA* per TY shkruaj,
*TE DUA* per ty endrroj,
deri ne vdekje TY ste harroj!
Mos i besoh as kujt e mos e urrej veten,
po me beso mua qe per Ty e jap jeten.

Edhe pse je larg asgje nuk me pengon,
largesija na ndan,
DASHURIJA na bashkon!

Sa te veshtira jan ditet kur Syri me loton,
kur Zemra nuk e ka afer ate qe e don,
si hena ne lindje,
si dielli ne perendim,
e shkruaj kete SMS per TY SHPIRTI IM
!V..... ime E dashur 
sa shum te dua
a je edhe ti ai 
qe me do ti mua 
- me pyesni se kend e dua 
u- pyetje e let per mua 
v-etem vertikalisht e lexoni 
e- menjeher e kuptoni

une ti dua sytë e shkruat që shum
koh i kom kërkuar une ti dua buzet
e tua që më presin vetëm mua të
beohem në rini se të dua vetëm ty
vetëm ty të dashuroj fjalt e tua si harroj

Mos ma jep Unazen 
Po ma jep besen 
ruaje Unazen 
kur te bejm Fejesen

Spijet Qaji pa liman ska 
femer pa dashnoR   Jo nuk asht hajgare 
as nuk asht mahi 
te gjit keto vargje 
i thura per ta

Ti je shpres , ti je gezim, ti je pjesa e jetes tim.
Te kam han, te kam drit, te kam zemer, 
te kam shpirt mos mendo se nuk te du me lot 
ne sy jam tuj mendu,se un ty shum te du ........ NE GJUM KUR RASH NJE ENDERR E PASH SA SHPEJT U NGRITA .....BERTITA

kur po bie nata po me kujtohesh ti ,
kur po zbardhe mengjesi po filloj me
kerku tjeter dashuri kur ty te jap lot
shpirti me trazohet
ado me falesh dot

nese nuk te shkohet
nese ti me fal
mesohu me mua
une di te te lendoj
por me shume te dua
s ahere ti me largohesh
plaget vec me shtohen

syri pikon lot
e endrrat me ngaterrohen
te dua mbi gjithcka
por smundem tjem elumtur

athua te harroj
athua behet emundur
nuk dua te largohem 
por dhimbja po me mbyt
po tret ne heshtje
vec nga malli yt
une dua te jetoj
se dua ty te kem 
por kjo xhelozi 
te qete spo na len
po di ka nje zot 
dhe di q eka sherim
por nga kjo xheklozi
une spo gjej shpetim
thone ka semundje
dhimbje sa me ska
po si xhelozia
nuk dhemb asnje gje
dua qe te vdes
kur ty te bej me vaj
por dua te jetoj
se ne zemer ty te mbaj
e lus te madhin zot
ne heshtje em efjale
te na ndihmoje te dyve
ekurre mos te kemi vaj DUA EDHE ATEHER KUR TE SHOH ME TJETREN ME SHPRES DO TE RROJ 
GJITHMON SE DO TJU 
KTHEHESH DASHURIS SE VJETER Dashuria eshte si arra. Po te jete e shendoshe hahet.Po te je e shurdher duhet te hudhet. Nje e dua nje e dashuroj per nje vuaj per nje jetoi nese asht e mundur jeten ja dhuroi qe une te vdes e ajo te jetoi QENDIBOY Sikur qjelli te ishte letër, e deti te ishte ngjyr s'dot kisha shkruar asgj tjet& euml;r vetem "Te dua shum"njona mkapas thon e tash........ Nese te largohem nga zemra mos me largo nga syt,mos me thuaj jeto nese nuk jam fati yt,vazhdo jeten por nje mos e harro sa te dua un askush nuk te don 
Ska asgjë në jetë që më bën të të harroj
Ska asgjë në jetë që më bën të të harrojTi ike prej meje dhe tash sme theret nuk te vert ty shpirti ime qe me le veq vet.. veq vet..   
shkruan,pergjigje nuk kthen, 
per ke thua vuan,apo s me mban ne mend? 
Perse lapsi yt heshti,zeri yt u shua? 
Perse telefoni s deshi,te flas pakez me mua? 
Kurse une te prita...prisja pergjigjen tende. 
Pakez dhe u rrita,flas me me vemendje. 
Perse nuk pranove,injorante u bere. 
DASHURI..per mua s tregove 
Perse me pare sbezere? 
 
2   Kaluam vite,se bashku,un dhe ti. 
Dashuronim me endje plot, 
thurnim endrra me zili, 
ishim se bashku dje,por jo sot.

Dashuria rritej nga dita ne dite 
ti ishe e bukur,sikur nure, 
shoqeria me thoshte MOS PRIT, 
erdhe koha te behesh burre.

E une me zemer te ndezur, 
te u afrova me dashuri te dlirte... 
e une...me zemer te djegur, 
te kerkova doren...shpirte.

Por...ti dashurin e harrove, 
u largove pa lamtumire, 
more tjetrin, s u turperove, 
me le ne gjendje te veshtir.

Kerkova doren tende.... 
kerkova te jetonim te bashkuar, 
te dashurova me endje, 
por...zemer te mashtruar.

Ti u mashtrove,per cudi, 
kurse un u befasova shume, 
ti u solle sikur femij, 
...sikur endrrove ne gjume.

Tani jeton me tjeter kend, 
me ate qe dikur e urreje 
apo ndoshta se mban ne mend, 
sepse ahere ishe pran meje.

Do takohemi si kalimtar 
me bashkeudhetar te perqafuar, 
do bindet shoqeria mbare, 
si se bashku,nuk jemi martuar ?

Kendojne zemrat me gezim, 
edhe pse donin te qajne, 
ndoshta mallengjehen ne agim, 
por kurorat s mund ti ndajne.

Kerkova doren tende.... 
qe dashurin ta kurorezojme, 
por ti vendose me pak vemendje, 
dhe te ndare...duhet te jetojme  
       
 3    LAMTUMIR........

TE KUJTOHEN LOTET QE DERDHE? 
NDERGJEGJA NDJENJAT,VALLE NUK TI BREN? 
NE JETEN TIME,TI KREJT VETEM ERDHE 
HYRE NE ZEMER...ATY MBETE DHE FLEN.

TI JE PISHTARII PARE I VERTET 
QE NDJENJAT ME TE THELLA I PREK 
AJO QE NE ZEMER ME KE MBETE 
DHE QE E COPTOVE FLETE , FLETE.

TI JE AJO,PER TE CILEN VUAJ 
QE MBETE PER JETE E DASHURUAR 
ME FAL NESE TE KAM OFENDUAR, 
JO...ATE S E BERA,ANDAJ S TE KAM HARRUAR.

ZEMER..SHPIRT I VETEM MALLENGJYES 
PERSE ME TRADHTOVE,PERSE ME THUAJ 
ZEMER ,ZEMREN MA NDAVE NDYSH 
ME NGUSHELLO,SEPSE UNE VUAJ,VUAJ...

ZEMER,TI ME DHE DRITE DHE LUMTURI, 
ME MBUSHE JETEN ME NEVERI 
TI ME TREGOVE SE NUK ISHA NJE NJERI 
POR FEMIJ QE DASHUROVA PA KUFI.

TI ME DHE SHPRES DHE GUXIM 
ERDHE NE JETEN TIME ME MALLENGJIM 
ME NDRYSHOVE KAHJEN,FOLEN 
DHE ME BERE...ME BERE, BOEM.

TI DERDHE LOTE QE NUK I KUPTOVA 
TI ME BUZEQESHEJ E UNE TE CMOJA 
LUAJTE ME NDJENJAT E MIA,NUK TE BESOJA 
E UNE GJITHNJI TE DASHUROJA,PER TY JETOJA...

TANI LAMTUMIR.JETO E QETE. 
UNE KERKOJA DHE GJETA NJE SHPRES, 
KERKOJ NGA AJO TE ME DASHUROI 
POR JO SI TI , TE ME TRADHTOI.

LAMTUMIR DHE TE LUTEM KUJTO 
DIKUSH DIKUR TE DASHUROI, 
PRANO QE SE KE MERITUAR 
QE AQ SHUME TE JAM NENSHTRUAR.

JETO ME ATE QE TE DHURUAN, 
HYJNESHAT E NJEREZVE TUAJ, 
FALENDEROHU NE NDIHMEN E SHENJTE 
E UNE DO I MALLKOJ,QE ME SHUAN VLEREN ME TE SHTRENJTE. 
 
4  Ku me ike ku humbe ku u tretë 
një plage ne zemër me mbete 
një zjarr qe kurr nuk shuhet 
një emër qe perjete ruhet

Se di c'me ndodh kur jam me ty 
Kur me shikon me ata sy 
Kur me buzeqesh me ledhaton 
Koke e këmbë ti me pushton.

S'e di se c'ndjen kur me ke pranë 
Kur te dy vetëm rrimë menjane 
Kur koken ve tek gjoksi im 
S'e di a e ndjen shpirtin tim ?!

S'e di c'mendim ke ti për mua 
Kur te shtrengoj por s'them te dua 
Kur them se vdes për buzët e tua 
S'e di a me beson ti mua?

S'e di c'do të ndodhë me ne te dy 
Sikur të mos jem më me ty 
Sikur kjo ender te ndalet një ditë 
S'e di a do të shoh me o drite?

S'e di pa ty çdo bëj o yll 
Pa ty kjo botë me duket një pyll 
Pa ty kjo botë s'do këtë kuptim 
S'e di o fiksim i trurit tim.

S'e di valle a do të duroj 
Pa e puthur me atë goje 
Pa e prekur me atë dorë 
S'e di a do ndjej me nxehte a bore.

S'e di sa gjatë do të vazhdoje 
Por di sa shumë te dëshiroj 
E di sa shumë ti me gezon 
Kur pak vëmendje me kushton.

E ndjej se shumë do të te dua 
Sa kohe këto buzë do me puthin mua 
Sa kohe qe zemra do t'me punoje 
Emrin tënd do të kem ne goje.

S'e di sa shumë do të zgjase kjo jetë 
S'di si do shkoje ne te vërtetë 
Por diçka di me siguri : 
Ajo qe dua je veç.......... Ti. 
 
5    Nete te tera kan kaluar, 
Dhe un rrall kam folur me ty, 
Shum lot kam derdhur nga syte, 
Sepse s'e di c'po ndodh me ne te dy. 
Pse nuk me thua me te dua? 
Pse ti me ke harruar? 
Pse s'te merr malli me per mua? 
Pse nuk me do sic me ke dashuruar? 
Nje brenge te poshter kam, 
Thelle tek zemra ime, 
Nje ndjenje te pa pershkruar, 
Qe do perfundoje jeten time. 
E di qe ti per mua, 
Nuk ke me dashuri, 
Por un shum te dua, 
Jam ber gjysem njeri. 
 
6   T'kam dasht me zemet t'kam dashut me shpirt 
Qe ti prej meje do me ik kurr nuk e kam dit 
Nje zemer e pata dhe ate ta fala 
Ma more ma theve dhe per jet ma ktheve 
Me fjal me the te dua 
Me zemer me the sje per mua

Dua te shkoj 
Dua te harroj 
Por dije nje gje 
Qe gjith te perkujtoj 
   
 7    NUK E DI

Nuk e di ne te te dua, 
nuk e di ne te te ndjej, 
nuk e di cfare ndjen per mua, 
nuk e di ku te te gjej.

Nuk e di a te largohem , 
nuk e di afer te rri, 
nuk e di mos valle gabohem, 
nese zemren ta fal ty.

Nuk e di moj mikja ime , 
mbaje mend une te dua, 
nuk e di nese shpresoj, 
apo shprese ke ti per mua.

MBI VARRIN TEND... 
Nate dimri ,me dhimbje kujtoj, 
nje dashuri tehumbur, 
shpresat qe me jane shuar, 
fatin tone te kundert.

Mendoj per ato caste, 
kur te dy jetonim, 
me lot ne shpirt kujtoj, 
kur boten me dashuri mbulonim.

Me vjen keq per veten, 
dhimbje ndjej per ty, 
te humba e qaj, 
vdekja na ndau te dy.

Mbi varrin tend tani qaj, 
dheu ndjen dhimbje, 
bari qe loti e lag, 
lutet per ty me dridje.

Kur jam aty mbi varrin tend, 
dhimbje ndjejne malet, 
djalli qan nga inati, 
dashuria jone nuk ndahet.

Se di ne do mund te eci, 
kam frike,nga dhimbja tretem, 
mbi varrin tend une perjetesisht, 
mbi varrin tend do mbetem.

Aty ,mbi ate varr do jem, 
mbi te do pikoje shi, 
do ndertojme vec nje varr , 
nje varr me dashuri. 
 
 
8    Ku me ike ku humbe ku u tretë 
një plage ne zemër me mbete 
një zjarr që kurr nuk shuhet 
një emër që perjete ruhet

Se di c'me ndodh kur jam me ty 
Kur me shikon me ata sy 
Kur me buzeqesh me ledhaton 
Koke e këmbë ti me pushton.

S'e di se c'ndjen kur me ke pranë 
Kur te dy vetëm rrimë menjane 
Kur koken ve tek gjoksi im 
S'e di a e ndjen shpirtin tim ?!

S'e di c'mendim ke ti për mua 
Kur te shtrengoj por s'them te dua 
Kur them se vdes për buzët e tua 
S'e di a me beson ti mua?

S'e di c'do të ndodhë me ne te dy 
Sikur të mos jem më me ty 
Sikur kjo ender te ndalet një ditë 
S'e di a do të shoh me o drite?

S'e di pa ty çdo bëj o yll 
Pa ty kjo botë me duket një pyll 
Pa ty kjo botë s'do këtë kuptim 
S'e di o fiksim i trurit tim.

S'e di valle a do të duroj 
Pa e puthur me atë goje 
Pa e prekur me atë dorë 
S'e di a do ndjej me nxehte a bore.

S'e di sa gjatë do të vazhdoje 
Por di sa shumë te dëshiroj 
E di sa shumë ti me gezon 
Kur pak vëmendje me kushton.

E ndjej se shumë do të te dua 
Sa kohe këto buzë do me puthin mua 
Sa kohe që zemra do t'me punoje 
Emrin tënd do të kem ne goje.

S'e di sa shumë do të zgjase kjo jetë 
S'di si do shkoje ne te vërtetë 
Por diçka di me siguri : 
Ajo që dua je veç.......... Ti. 
 
9    Pse s'më shkruan sonte,përse je zemruar? 
Pse s'më thua të dua o shpirti im i shkruar? 
Pse nuk më ndriçon si çdo nat o ylli im 
ashtu si dikur,të paktën si në fillim.

Të pyeta,pse po më braktis,arsyen ma trego, 
me lot në sy,në sy më puthe dhe mu largove 
arsyen nuk ma tregove,besën ti harove. 
S'dita si të veproj,lotët rrëke si ti ndaloj?

Qaj o shpirti im,qaj me mallin ton 
se ajo m'u largua përgjithmon. 
tash çka më duhet kjo unaz 
kur fjala "të dua" mbet veç një fraz 
tash ajo mbeti veç një pik loti, 
kur t'më thahen syt,e din veç Zoti.

Ndoshta një dit ndjehesh fajtore 
pse shpirtin tim e coptove 
ndoshta një dit falje do më kerkosh, 
kur dashurin time do ta perkujtosh. 
ndoshta një dit ikjen tënde arsyeton, 
shpirtin tim sërish e pushton, 
por von e ke shpirti im,lavdi miku im vetmi.

Qaj o shpirti im,qaj me mallin ton 
se ajo m'u largua përgjithmon. 
tash çka më duhet kjo unaz 
kur fjala "të dua" mbet veç një fraz 
tash ajo mbeti veç një pik loti, 
kur t'më thahen syt,e din veç Zoti.

Fjale te Urta Per Dashurine

SunShiNe

07-23-2008, 03:41 AM

uuuuuuuf apapappa njona romantike

SunShiNe

07-23-2008, 03:48 AM

Dashuria eshte gje e vogel,qe s'duket,qe s'thuhet me fjale,por qe te shtyn ta duash dike dhe kur perpiqesh te frenosh veten...
hahahahhahahahah ishtar ti rrjeshtoj un ty ca fjal

SunShiNe

07-23-2008, 03:55 AM

sa me marua pun po 5 minuta jan te mjaftushme:P
po me pas 02 jo zgjat pak ma shum

Chaos

07-24-2008, 03:29 PM

Zemra ime eshte ne sherbimin tuaj...

:lol: 
O2,kam qenin e komshis,kan ik me pushime ska ngrene 2-3 dit

Ishtar

08-29-2008, 02:30 PM

Perkthe Lanthe perkthe

Lanthanic

08-29-2008, 02:32 PM

Perkthe Lanthe perkthe


Ne shqip lexohet: Shershe la fam..

Nuk te thote gje tek filmi "kapedani"?:mendon:

MANGUSTA

09-12-2008, 03:35 PM

Kam une nje thenie yll per dashurine:

Na plasi **** per dashurine !!